Ο Νικόλαος Παυλόπουλος ή Νικόλας γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας στη Μαγνησία, στις 13 Δεκεμβρίου 1909 και πέθανε στην Αθήνα, στις 10 Οκτωβρίου 1990. Ήταν Έλληνας γλύπτης και χαράκτης.
Ο πατέρας του ήταν γνωστός ξυλογλύπτης (ταγιαδόρος) εκκλησιαστικών επίπλων και κοντά του έλαβε τα πρώτα καλλιτεχνικά μαθήματα ξυλογλυπτικής. Στα μαθητικά του χρόνια στον Βόλο ασχολήθηκε με την καλλιγραφία, την μουσική και το θέατρο. Στο θέατρο σπουδάζει το 1928 στη δραματική σχολή του Βόλου, η οποία έχει ιδρυθεί το ίδιο έτος ως τμήμα του Ελληνικού Ωδείου. Όταν τελείωσε το Πρακτικό Λύκειο του Βόλου, πήγε στην Αθήνα, το 1929 με σκοπό τη θεατρική καριέρα. Ύστερα όμως από μια επίσκεψη στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) δίνει εισαγωγικές εξετάσεις, στις οποίες όχι μόνο πετυχαίνει αλλά εισάγεται κατευθείαν στο τρίτο έτος σπουδών, για να σπουδάσει γλυπτική με δάσκαλο τον Θωμά Θωμόπουλο στο εργαστήρι του ως εξαιρετικό ταλέντο.
Με κλίση λοιπόν στην τέχνη της γλυπτικής, καταπιάνεται κυρίως με την γλυπτική ακαδημαϊκού ύφους στο ξύλο, το χαλκό και στο μάρμαρο. Ως χαράκτης ασχολήθηκε κυρίως με την ξυλογραφία και την εικονογράφηση βιβλίων. Παίρνοντας μέρος σε διεθνείς και εγχώριες εκθέσεις, σάρωσε στην κυριολεξία τα βραβεία. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Μόντρεαλ, Τόκυο, Σύδνεϋ, κ.ά.). Από το 1932 οργανώνει ατομκές εκθέσεις.
Τιμήθηκε επίσης με βραβεία σε διεθνείς εκθέσεις που έγιναν στο Παρίσι, την Ρώμη, ενώ στην Φλωρεντία έλαβε το χρυσό βραβείο από την εκεί Ακαδημία Καλών Τεχνών στο πλαίσιο του θεσμού “Οmmagio A Michel Angelo”.
Το 1988 τιμάται με το ειδικό κρατικό μετάλλιο για την προσφορά του στην Εθνική Αντίσταση.
Μετά τον θάνατό του, με την διαθήκη του, δημιουργήθηκε το «Δημοτικό Μουσείο Γλύπτη Νικόλα» στην γενέτειρά του, όπου φυλάγονται μερικά από τα καλύτερα έργα του.
Ο πατέρας του ήταν γνωστός ξυλογλύπτης (ταγιαδόρος) εκκλησιαστικών επίπλων και κοντά του έλαβε τα πρώτα καλλιτεχνικά μαθήματα ξυλογλυπτικής. Στα μαθητικά του χρόνια στον Βόλο ασχολήθηκε με την καλλιγραφία, την μουσική και το θέατρο. Στο θέατρο σπουδάζει το 1928 στη δραματική σχολή του Βόλου, η οποία έχει ιδρυθεί το ίδιο έτος ως τμήμα του Ελληνικού Ωδείου. Όταν τελείωσε το Πρακτικό Λύκειο του Βόλου, πήγε στην Αθήνα, το 1929 με σκοπό τη θεατρική καριέρα. Ύστερα όμως από μια επίσκεψη στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) δίνει εισαγωγικές εξετάσεις, στις οποίες όχι μόνο πετυχαίνει αλλά εισάγεται κατευθείαν στο τρίτο έτος σπουδών, για να σπουδάσει γλυπτική με δάσκαλο τον Θωμά Θωμόπουλο στο εργαστήρι του ως εξαιρετικό ταλέντο.
Με κλίση λοιπόν στην τέχνη της γλυπτικής, καταπιάνεται κυρίως με την γλυπτική ακαδημαϊκού ύφους στο ξύλο, το χαλκό και στο μάρμαρο. Ως χαράκτης ασχολήθηκε κυρίως με την ξυλογραφία και την εικονογράφηση βιβλίων. Παίρνοντας μέρος σε διεθνείς και εγχώριες εκθέσεις, σάρωσε στην κυριολεξία τα βραβεία. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Μόντρεαλ, Τόκυο, Σύδνεϋ, κ.ά.). Από το 1932 οργανώνει ατομκές εκθέσεις.
Τιμήθηκε επίσης με βραβεία σε διεθνείς εκθέσεις που έγιναν στο Παρίσι, την Ρώμη, ενώ στην Φλωρεντία έλαβε το χρυσό βραβείο από την εκεί Ακαδημία Καλών Τεχνών στο πλαίσιο του θεσμού “Οmmagio A Michel Angelo”.
Το 1988 τιμάται με το ειδικό κρατικό μετάλλιο για την προσφορά του στην Εθνική Αντίσταση.
Μετά τον θάνατό του, με την διαθήκη του, δημιουργήθηκε το «Δημοτικό Μουσείο Γλύπτη Νικόλα» στην γενέτειρά του, όπου φυλάγονται μερικά από τα καλύτερα έργα του.
Ανάμεσα στα έργα του συμπεριλαμβάνονται περισσότερες των 40 προτομών, εννέα ηρώα, δέκα αγάλματα σε πάρκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου